USA 2012

********

8 september 2012

Eindelijk is het dan zover…..

s’Morgensvroeg om 04.00 uur de wekker gezet om rond 05.00 uur te vertrekken naar Schiphol. We hadden de site van A naar Beter nog even nagekeken en wat bleek…..de A2 zou uitgerekend dit weekend grote problemen opleveren met veel vertragingen.

Dus wij hebben ervoor gekozen om via de A 58 en A 27 te reizen naar Schiphol. Afgesproken was om daar om 7.30 uur aanwezig te zijn.

Daarom had ik juist om allerlei parkeer ellende te voorkomen, ervoor gekozen om op P3 te reserveren. Helaas was die plek vol en werden we nog verder weg verwezen. P4 werd het uiteindelijk en de auto moest daar zelfs in het gras geparkeerd worden. Nu maar hopen dat hij er nog staat aan het eind van de vakantie…..

Maar goed, uiteindelijk stappen we de vertrekhal binnen, maken kennis met de Nederlandse mensen die deze Amerika reis ook gaan meemaken. We hebben de ongelooflijke luxe van 3 reisbegeleiders. Roy, Hans en leerling Berry.

Wat een aardige gasten die ons goed opvangen en begeleiden door de ticketprocedure en hoe dan allemaal verder.

Het is voor mij toch weer een hernieuwd fenomeen, dat vliegen. Normaliter maak ik mijn kilometers op mijn vertrouwde Blacky en daar hoef ik niets voor te sjekken als alleen het Bravok verhaal.

Na wat over en weer babbels, besluiten we een kop koffie te nemen en vervolgens stappen we goedgemutst het vliegtuig in. We vertrekken op de afgesproken tijd en worden getrakteerd op een 11 uur durende vlucht.

Nou is vliegen mijn hobby niet maar deze ronde was het goed te doen. Ieder een eigen tv schermpje met werkelijk alle soorten muziek, films, games, series en ga zo maar door.

Ik moest wel lachen met de opmerkingen van de mannen. We hadden een bloedmooie steward die ons bediende, maar ook een fiks aantal stewardessen met heel veel vlieguren…..maar dan letterlijk.

Er was er zelfs een bij die heel uitbundig als de koningin van Lombardije door het gangpad paradeerde toen haar dienst erop zat. Ze vertelde dat ze s´middags na aankomst nog op de kleinkinderen moest passen. Was heel bijzonder deze dames mee te maken. Ze namen geen blad voor de mond en zorgden voor een vrolijke noot tijdens de o zo lange vlucht.

Uiteindelijk zijn we dan in Houston en moeten daar toch wel even onze tijd vol zien te maken voordat we door kunnen vliegen naar Los Angeles.

Hans, een van de reisbegeleiders, lost het mooi op en begint te vertellen over hoe e.e.a. in zijn werk gaat als we op onze plek van bestemming zijn.

Helder verhaal, geen vragen meer en gelukkig kunnen we meteen ons bed induiken na aankomst om lokale tijd 9.30 uur.

Door het tijdsverschil van 9 uur terug uit……zijn we best even toe aan een dut en spreken af om de dag erna om 08.15 uur klaar te staan met alle spullen om de motor op te gaan halen.

Uiteraard hebben we bij ons eerste hotel een eerste amerikaans ontbijt genuttigd. Meteen in het diepe gegooid en voor wat betreft het fooi geven en dat soort zaken.

Blijft apart…..

**********
Hier even alle hotels opgezocht zodat jullie weten waar we zitten:

dag 1
http://www.hotelopia.nl/h/hotel-hacienda-hotel_los-angeles-ca_13257/
dag 2
http://www.motel6.com/reservations/motel_detail.aspx?num=270
dag 3
http://www.motel6.com/reservations/motel_detail.aspx?num=0524
dag 4
http://www.virtualtourist.com/hotels/North_America/United_States_of_America/California/San_Francisco-755471/Hotels_and_Accommodations-San_Francisco-Broadway_Manor_Inn-BR-1.html
dag 5
http://www.travelodge.com/hotels/california/merced/travelodge-merced-yosemite/hotel-overview
dag 6
http://www.mtwhitneymotel.com/
dag 7
http://www.plazahotelcasino.com/hotel/rooms
dag 8
http://www.rodewayinn.com/hotel-hurricane-utah-UT135/Hotel-Photos?sid=xDMlF.JHw43gNT.22&&sarea=&sname=&slon=-113.298943&slat=37.176662&schain=&scountry=&sstate=&type=&sradius=&sstate_country=&scity=
dag 9 + 10
http://www.daysinn.com/hotels/arizona/flagstaff/days-inn-flagstaff-i-40/photos-video?partner_id=&hotel_id=05766&campaign_code=&propId=DI05766&checkout_date=&brand_id=DI&children=0&corporate_id&ratePlan&teens=0&affiliate_id=&iata=&rate_code&adults=1&checkin_date&rooms=1
dag 11
http://www.motel6.com/reservations/motel_detail.aspx?num=1114
dag 12
http://www.motel6.com/reservations/motel_detail.aspx?num=689
dag 13 + 14
http://www.hotelopia.nl/h/hotel-hacienda-hotel_los-angeles-ca_13257/


************
Het is bijna onwerkelijk dat het aanstaande zaterdag zover is dat ik met een kleine groep mensen naar de USA ga.
USA Motorreizen heeft al het papierwerk verzorgd en als alles goed is staan de stalen rossen al te trappelen om de route te gaan rijden.
Wij in ieder geval wel.
Ben momenteel nog in dubio welke kleding er mee gaat, maar daar kom ik denk ik wel aan uit.
Nog 3 naggies slapen.....

***********

WESTERN DISCOVERY II
De wereld ligt aan je voeten tijdens het toeren over de befaamde Highway 1 naar het geweldige San Francisco. Tijdens deze afwisselende motorreis doorkruis je de bekendste Nationale Parken, we pikken het mooiste deel aan de Route 66 mee en genieten van de meest bochtige bergweggetjes. Kortom een reis waarover je jaren later nog praat. En zegt: 'Dat was de reis van mijn leven'.

***********
Bovenstaande tekst is het begin van mijn avontuur.....
Ik ben zo benieuwd hoe het allemaal gaat worden. Ik ga dan voor het eerst van mijn leven verder dan Europa. Ben nou eenmaal eigenlijk een best vaste huismus en de grenzen van Europa heb ik eigenlijk nog niet eens allemaal verkend, maar dit kwam nu eenmaal op mijn pad en dat ga ik dus absoluut niet uit de weg.
Dit is de prijs die ik in ontvangst heb mogen nemen vanwege mijn titel als Motorvrouw 2012.
En onderstaande route gaat het dan worden.

USA MOTORREIZEN

Als je mijn verhaal wel gelooft maar alleen de foto's wil kijken dan kan je op de PC op onderstaande route foto klikken en dan zie je ze in een album staan. Dit werkt helaas niet op je smartphone.......

Of......als je wat meer wil inzoomen.....

Route Inzoomen

Dag 1 Amsterdam - Los Angeles

We vliegen vanaf Amsterdam naar Los Angeles alwaar we naar het luxe airport hotel worden gebracht. Even naar de kamer, opfrissen en daarna nemen we wat praktische zaken door met de reisleider, onder het genot van een drankje.

Dag 2 Los Angeles - Pismo Beach (230 mijl)

's Ochtends maken we kennis met de stalen rossen die ons de komende weken trouwe diensten zullen bewijzen. Daarna ronken we snel de stad uit en door Los Padres National Forest waar de drukte al snel van je afvliegt. We overnachten in de kleine badplaats Pismo Beach.

Dag 3 Pismo Beach - Watsonville (215 mijl)

Geniet van de beroemde Pacific-kustweg Highway 1 vandaag. Via verlaten binnenwegen komen we bovendien langs bekende plaatsen als Carmel en Monterey. Vlak voor San Francisco bivakkeren we in een comfortabel motel.

Dag 4 Watsonville - San Francisco (85 mijl)

De imposante Golden Gate Bridge staat vanmiddag op het programma, uiteraard rijden we er overheen! Daarna checken we in en vervolgens kunt u diverse sightseeing tours maken: een rit met een Cablecar, bezichtiging van Fishermans Wharf, het beruchte Alcatraz en China Town.

Dag 5 San Francisco - Merced (145 mijl)

Langs de San Francisco Bay verlaten we vandaag de stad om over een prachtig, bochtig parcours te midden van het glooiende landschap Mount Hamilton - de hoogste berg in de regio met uitzicht over Silicon Valley - te bereiken. Via het stadje Patterson pruttelen we langs citrusplantages naar Merced.

Dag 6 Merced - Lone Pine (260 mijl)

Het fotogenieke Yosemite National Park zal velen verrassen met op 3.300m hoogte de Tioga Pass. Daarna een lange afdaling langs schitterende meren. Via Bishop bereiken we ons onderkomen in Lone Pine waar we 's avonds in westernstemming komen in Jake's Saloon.

Dag 7 Lone Pine - Las Vegas (235 mijl)

Bergliefhebbers komen weer aan hun trekken vandaag, we rijden over de Towne Pass. Op diverse plaatsen zijn Kodak-momenten, neem het uitzicht op Death Valley bijvoorbeeld. Het diepste punt daar is 90m onder zeeniveau! Zorg maar dat u uitgerust bent, want vanavond dompelen we u onder in 's werelds bekendste entertainmentstad.

Dag 8 Las Vegas - Hurricane (165 mijl)

Nog wat gewonnen? De geluiden van de slotmachines laten we vandaag achter ons om de stilte - en warmte - in te rijden. We bereiken Hurricane, waar we van een gezamenlijk bereide barbecue bij het zwembad genieten.

Dag 9 Hurricane - Flagstaff (285 mijl)

U hebt er misschien nog nooit van gehoord, maar Zion National Park zal met zijn bijzondere rotsformaties in uw geheugen gegrift blijven staan. We vervolgen de relaxte rit via de Navajo Bridge, over de Colorado River en door de Painted Desert naar Flagstaff. Dit oude stadje ligt aan de Route 66 en heeft een lange geschiedenis. En een leuk uitgaansleven!

Dag 10 Flagstaff - Flagstaff (ca. 200 mijl)

Vandaag even uitslapen, ontbijten en een van de zeven wereldwonderen bezoeken: de Grand Canyon bereiken we na een rit van ongeveer twee uurtjes. Tour over de South Rim, stop op alle uitkijkpunten en voel u nietig bij het zien van dit natuurgeweld... De helikoptervlucht en een bezoek aan het Imax-theater, waardoor u de Grand Canyon nog beter leert kennen, zijn aanraders.

Dag 11 Flagstaff - Kingman (245 mijl)

Kunst, indianencultuur en de Red Rocks maken van Sedona een niet te missen stadje. Het artistieke Jerome is goed voor een drankje en 'n biljartje en via Chino Valley rijden we richting Seligman, het bekendste plaatsje aan de Route 66, naar Kingman.

Dag 12 Kingman - Palm Springs (245 mijl)

Over smalle wegen vervolgen we de Route 66 naar het bekende Oatman in Arizona. Bij Needles de Colorado River over, terug naar California. Het 'Born to be Wild' gevoel zet in als we lange tijd over eenzame woestijnwegen jakkeren: 160 km geen drinken en geen benzine. Een weg langs windturbines brengt ons naar de oase van vanavond: Palm Springs.

Dag 13 Palm Springs - Los Angeles (200 mijl)

Als afscheidsrit maken we een mooie klim en er is heerlijk bochtig bergenwerk. Langs Lake Elsinore werpen we de laatste blikken op Cleveland National Forest om het laatste stukje via de Interstate de stad in te rijden. De motoren krijgen te 'drinken' en een dankbaar klopje op de tank ter afscheid.

Dag 14 Los Angeles

Vandaag heeft u de perfecte gelegenheid om de huizen van de Hollywood-VIP's te spotten, de Universal Studio's te bezoeken, te shoppen in Santa Monica, te slenteren langs Venice Beach of u met de limousine door Beverly Hills te laten rijden. Rodeo Drive here we come!

Dag 15 Los Angeles - Amsterdam

Vroeg in de ochtend staat de hotelshuttle klaar om u naar de luchthaven te brengen voor uw vlucht naar Amsterdam. Als u wilt verlengen dan is dat geen enkel probleem: wij boeken graag al uw aanvullende wensen.

Dag 16 Aankomst te Amsterdam

En de reis zal waarschijnlijk helaas niet op een Harley worden verreden omdat een zwitserse organisatie alle HD's heeft afgehuurd, maar ze hebben een vette  XV 1900 wel staan.
Dan blijf ik bij mijn eigen merk dus..............

• Motor: V-Twin
• CC: 1854
• Versnellingen: 5
• Zithoogte: 71 cm
• Gewicht: 329 kg
• Tankinhoud:17 l
• Accessoires: scherm, tassen

********

9 september

Vertrek vanuit Los Angeles naar Pismo Beach

Ietwat onwennig en nog wat groggy van de nacht staan we met een ronde buik van het stevige Amerikaanse ontbijt, met al onze spullen te wachten op het transport naar de motorverhuur.

Gelukkig kunnen we met zijn alle in deze bus (in totaal toch 18 personen….nog 9 duitsers zijn deelnemer aan deze reis.

Bij aankomt worden we allervriendelijkst ontvangen door Peter van USA Motorreizen.

Al het papierwerk is al op orde en we krijgen even uitleg over de motor. Het is voor ons inderdaad de Yamaha XV 1900.

Wat een mooie machine! Even wat meters op het parkeerterrein om wat te wennen en ver volgens na de eerste tankbeurt op naar de highway voor de eerste 130 “ wen” kilometers (of mijlen)

We moeten toch op enigerlei wijze de immense wereldstad zien te verlaten, dus dan is dat via de snelwegwel het meest handige.

Dat geeft iedere deelnemer wel even het  de mogelijkheid te wennen aan de nieuwe fiets.

Het geplof klappert wel aan mijn oren en klinkt natuurlijk lang ziet zo mooi als mijn FJR- geluid en toch heeft het wel wat.

Nadat we de snelweg verlaten begint het feest al meteen. Ik kom namen tegen als Sacramento, Santa Barbara en Santa monica.

Dit zijn toch allemaal namen die ik van vroeger uit nog ken. Prachtig om nu zelf hier langs af te komen. Of althans de borden waar deze namen opstaan.

We stoppen bij een hardrock cafe The Deer Hunter. Hier speelt een band )mannen met allemaal dezelfde kapper……(het geeft een behoorlijk ZZ TOP gevoel als je ze ziet….plaatje erbij?) die zelfs covers speelt van Cold play. Je kan elkaar niet verstaan maar verder valt het erg mee.

Wat daar bij dat cafe allemaal stopt….je kijkt je ogen uit. Als je inmiddels je friet al hebt gekregen dan moet je telkens als er weer zo’n HD start oppassen dat je frietjes niet van je bord geblazen worden.

Sommige Amerikaanse bikers zien er ook wel erg VAUT uiit …klein voorbeeld wat wellicht alles zegt: witte tennissokken en blauwe gympen………

We eten een ceasar salad en garlic fries. Het was ons gelukt om telkens de borden te beschermen voor het uitlaatgeweld…hahaha

Na dat we zowat als laatsten dit hebben gegeten gaan we weer voor de rest van de dagtrip de stalen rossen op.

Nu volgt even een bochtig stuk weg waar we over moeten.

Het kicken is allang begonnen,   maar vergat het gewoon te vertellen…..zoveel indruk maakt e.e.a..

Uiteindelijk komen we behoorlijk laat aan in Pismo beach en duiken wederom na de maaltijd meteen in ons mandje.

********

10 september

Pismo Beach naar Watsonville

We gaan vandaag Highway one rijden. Ofwel….we gaan een stukje kustlijn rijden langs de Stille Oceaan.

Nou, als we daar aankomen en het feest gaat beginnen dan word je dat inderdaad: STIL !!!!!!!

Wat een prachtig schouwspel, wat een genot. Dit is wat je vaak in al die Amerikaanse programma’s ziet. Een slingerende weg, de gele middenstreep, links van je de oceaan en rijden maar.

We zijn tot op heden nog niet boven de 65 mijl per uur uitgekomen. Een lekkeer tuttertempo zodat je alles in je omgeving maximaal kunt absorberen.

Wel grappig om te merken dat de Yamaha XV 1900 een dusdanige grondspeling heeft dat de treeplanken bij de minste, geringste bocht lekker van zich laten horen en wat vonken trekken over het asfalt.

Een prachtig systeem overigens met al die bochten hier is dat in plaats van gewoon een bochtschild plaatsen, ze aangeven met welke snelheid je de bocht maximaal mag nemen.

Staat er 20 mijl dan kan je een redelijke bocht verwachten, maar er zijn er ook die met 35 mijl zijn aangegeven en dat zijn gewoon lekker vloeiende doordraaiers. Staat er niets dan kan je tot nu toe aannemen dat het geen schokkende bocht is.

Uiteraard wel op blijven letten dat er niet ergens een bord toevallig verwijderd is door een of andere vandaal.

Dus blijven kijken en tegelijkertijd genieten van al het schoons.

Onze eerste stop is bij dat walgelijk grote kasteel van de familie Hearst. Er is een compleet bezoekerscentrum bij en je kan per tourguide, met een bus, naar boven op de berg om e.e.a. te bezoeken.

 Onze 3 MUSKETIERS..........of hebben we hier in California een ander trio waar we ze naar kunnen noemen......de zoontjes van donald......ghi

Wij doen dat niet, want de portemonnee spekken van die gast is echt niet nodig.

Wij vragen of we weer even naar de kust mogen rijden voor een foto van de mooie pier en genieten even van het uitzicht.

Zoals aan Hans, Berry en Roy belooft zijn we weer precies op afgesproken tijd bij de rest en kunnen vertrekken naar het volgende indrukwekkende punt langs de kust waar we al verwelkomt worden door geblaf, geknor, geflapper, gepiep, gebrul en ga zo maar door.

Het hele strand ligt bezaait met zeeolifanten. Sommige liggen lekker hun buik te warmen aan de zon. Ik denk dat het vooral de vrouwtjes zijn die er met hun jongen liggen. Prachtig goudkleurig, af en toe zand over zich heen gooiend met een flipper….het ultieme genieten. Althans zo lijkt het.

De mannen zijn een competitie aan het vechtend in de waterlijn en slaan met hun koppen heftig tegen elkaar met wijd open getrokken bekken.

Een prachtig schouwspel waar je een hele dag naar zou kunnen kijken.

Terwijl je daar staat word je bespied door kleine squirrels (eekhoorntjes….ik denk dan meteen aan knabbel en babbel) en die beestjes schooien gewoonweg om wat eten.

We hebben inderdaad wat voor ze en dat nemen ze erg graag aan van ons.

Vertederend gewoon.

We verzamelen wederom om naar het volgende uitzichtpunt te rijden bij REGGED POINT.

Omdat er langs deze kustlijn niet al te veel gelegenheid is om wat te eten of drinken wordt ons gevraagd dat in ieder geval hier te doen.

Maar eerst even van het uitzicht genieten.

Een fikse hoge klif, veel rotsen, een prachtig uitzicht gewoon.

Ook hier word je weer gruwelijk stil van. Erg indrukwekkend.

Er lopen naturetrails helemaal naar beneden en dat wordt dan ook spontaan gedaan.

Binnen het half uur op en neer en met een zeiknat T-shirt ff stoom afblazen en met een echt lekkere bak Starbucks koffie kunnen we er weer tegenaan.

De motoren worden eerst nog even afgetankt en dan volgt weer een 2 en een half uur durende tocht tot Watsonville.

De groep telt 11 motoren en je ziet dat men een beetje aan elkaar begint te wennen.

Sommigen hangen regelmatig aan hun voetrem, je ziet dat glooiende wegen nog niet in het systeem zit.

Af en toe moeten we zelfs stoppen omdat iemand er helemaal doorheen zit, maar gelukkig kunnen we het oplossen en kom en dan toch lekker fris en fruitig in ons Motel 6 aan.

Een zwembad recht voor onze kamer en als we zouden durven kunnen we vanuit het slaapkamerraam een bommetje maken.

Helaas is de temperatuur hier aan de kust wat lager dus even met badpak in de zon op een bedje kan wel maar een duik is echt aan de frisse kant.

Als we dan met de groep naar de overkant van de straat lopen gaan we in een gezellige gelegenheid (sportcafe….football op de buis en juichende mensen) eten we o.a. spinache/artisjoce dip en vervolgens steak slices pasta en 3 cheese penne. En dat alles voor 20 dollar.

Omgerekend dus nog geen 16 dollar.

Met ronde buiken vallen we eigenlijk meteen bij terugkomst in slaap en zit ik nu het blog bij te werken om 06.00 uur smorgens.

We vertrekken vandaag namelijk zonder ontbijt (zaak is dicht) om 07.00 uur om zo dadelijk onderweg ff te stoppen voor een frisse start van de dag.
Deze zal ons met slecht 85 mijl op de planning, brengen naar San Francisco waar we dan de hele middag en avond voor ons zelf hebben.

Vandaar dat ik nu het blog dus bij heb gewerkt voor wat betreft mijn verhaal.

Vanavond plaats ik van de afgelopen dagen nog wat foto’s zodat degenen die mee willen genieten er ook beeld bij hebben.

1 zal ik er alvast bij doen……….

Mooi he!

********

11 september, dinsdag

Watsonville – San Francisco

Na een heerlijke nacht te hebben geslapen aan de zij van mijn lieve maatje, worden we wakker met uitzicht op ons zwembad en de glooiende heuvels die daarachter liggen.

De palmbomen belemmeren ons een vrij uitzicht, maar een kniesoor die daar op let……een palmboom in je blikveld……waar hebben we het over.

Sowieso heel bijzonder om dit soort bomen te zien. Het is opvallend dat deze palmen hier anders onderhouden worden dan in de zuid Europese landen.

Daar halen ze de dorre bladeren telkens eraf zodat je kale stammen ziet met daarboven een takkentooi.  Haha…dat klinkt anders dan dat ik het bedoel……

Hier laten ze al het dorre spul hangen waardoor de bomen lekker dikke onderstammen hebben en wellicht zal dat een soort bescherming zijn voor de stam. Ik weet niet of ze de bomen hier swinters dan wel inpakken wat ze in europa wel doen.

Maar goed, we starten om 07.00 uur meteen de motoren zonder te ontbijten want het restaurant waar we gisteren zo lekker gegeten hebben is nog gesloten.

Onze begeleiders vermoeden dat we in Santa Cruz in de file moeten rijden dus schatten ze in dat we binnen het uur op onze plek van bestemming zijn voor het ontbijt.

Niks is minder waar want we tokkelen lekker op ons gemakkie door Santa Cruz en het verkeer zit ons lekker mee.

Vervolgens rijden we nog een mooi stuk kustweg waar gelukkig de mist aan het optrekken gaat.

Met een doorwaaijas aan word je toch wel enigszins kouder als verwacht…….maar de Yamaha trui doet zijn werk en mijn binnenjas voelt heerlijk behaaglijk aan.

Mickey, het is een superjas!!!!!

Ik heb vandaag weer geen internetverbinding kunnen maken dus foto’s volgens nog…..

Nadat we lekker de slingerweg langs de kust hebben bereden komen we aan in San Francisco.
Onvergetelijke blikken ......

Ik heb er altijd een idee van gehad dat zo’n stad zo immens is dat het je zou overdonderen.

Niks is minder waar want de stad voelt als een warme deken die je omslaat.

Ik zei tegen Roy dat het net was alsof ik Nijmegen binnen reed en vervolgens de brug overging.

San Francisco heeft een prachtig scala aan gekleurde huizen. Ieder huis is anders, ieder huis heeft een andere bouwstijl, ieder huis is dus uniek.

Allemaal lage gebouwen en dan ineens………………..De Golden Gate Bridge!!!!!!

 Vanaf de overkant gefotografeert.............ALCATRAZ

Hij was enigszins verscholen in de mist/wolken, maar wat een indrukwekkend bouwwerk.

We steken meteen over naar het Vista point waar we de gelegenheid hebben om alles tot ons te laten doordringen.

Heel in de verte ligt ook Alcatraz in de nevel.

In het vliegtuig hadden we net de film The Rock van Sean Connery en Nicolas Cage zitten kijken.

Was voor mij al de 4^e keer maar is geen straf om hem nog vaker te zien.

Gave aanrader!!!!!

Nadat we door onze andere medereizigers op de gevoelige plaat zijn vastgelegd laten we alles nog eens op ons inwerken.

Verbazingwekkend dat je een paar dagen na je vertrek bij zo iets aanbelandt bent.

Uiteindelijk mioeten we deze plek weer gaan verlaten om naar ons hotel te gaan en van daaruit San Francisco te gaan verkennen.

Heel toeristisch gaan we met de Cable car naar de kust waarbij we door de Cablecar bestuurder helemaal verwelkomt worden met een lekker ritmische beltoon tot beneden aan toe.

Gaaf om uit die Car te hangen……woow.

Eenmaal beneden zie je Alcatraz veel beter en is de mist opgetrokken.

We gaan aan de wandel waarbij we zelfs een echt golden gate t-shirt scoren…….

We wandelen naar Fishermans Warf en tippelen door naar de zeeleeuwen van Pier 39.

Nadat we dat gezien hebben besluiten we de eveningtour te doen met een open top bus.

Naar China Town, Japan Town, Buisiness centre, Union Market en de schemer valt al in.

INDRUKWEKKEND!!!!!

Het is niet te bevatten in woorden. Door de schemer zijn de foto’s op enig moment niet meer te maken en onze eigen harde schijven slaan de indrukken op.

Die back up hebben we nu voor altijd staan…….

Vanavond met een Yellow cab teruggereden naar ons hotel om heel stil in slaap te vallen voor de reis van morgen naar Merced.

We gaan langs citrusvelden rijden, over een van de hoogste bergen met uitzicht op Silicon valley en het zal weer genieten worden……….

********

12 september, woensdag

San Francisco – Merced

Na een wat onrustige nacht (het is per slot een grote stad) worden we ruim op tijd wakker om een breakfast in America te gaan doen.

Het klinkt als een bekend lied……nee, het is het niet want dat lied heet “ winter in America”.

Een oudere dame neemt onze “order” op en we doen ons tegoed aan een paar “pancakes met maplesirup” en eggs met sze Sunny side up.

De Amerikaanse bediening in de restaurants blijft maar vragen hoe je e.e.a. wil nuttigen en wel op een tempo dat je op je Qui vive moet zijn om alles te horen, snappen en te beantwoorden.

Maar het went snel dus bekijken we van te voren al hoe we de zaak willen hebben.

Na het ontbijt vertrekken we richting Merced om klokslag 08.00 uur.

We moeten daarvoor eerst een stuk door de stad en de vraag van Hans was om als groep bij elkaar te blijven om zodoende gezamenlijk de snelweg te bereiken.

Olaf heeft er alles aan gedaan om de groep al na 100 meter uit elkaar te trekken. Namelijk zijn Harley overstuur helpen zodat die niet meer wilde starten.

Hahaha…..dus Hans stopte op enig moment toch maar weer om zijn kuikens achter zich te verzamelen en naar de snelweg te begeleiden.

Heel San Francisco was nog in een ochtendmist gehuld en zodoende kwam er van foto’s maken op dat moment niet veel.

Na ongeveer 50 mijl hebben we de 101 verlaten en zijn het binnenland ingegaan naar Mount Hamilton.

In de verte zien we al redelijk karamelkleurige hopen liggen waar naderhand van bleek dat we daar ongeveer een paar uur doorheen zouden rijden.

Wat een apart landschap…… Het gras zo dor dat het geel en goud gekleurd was en daarop een assortiment van allerlei echt groene bomen.

Al die groene stippen waren een mooi schouwspel om  onder het rijden te zien.

Deze Mount Hamilton staat erom bekend dat er veel grind ligt. Dus een beetje opletten in de bochten, maar iedereen is er ongeschonden door gekomen. We reden met onze ploffende motoren zo rustig naar boven dat zelfs de herten er niet wakker van lagen en keken ons gewoon recht in de ogen aan.....
Bijzonder toch.....

 En ook vandaag weer onder de bezielende leiding en begeleiding van  Hans, Berry op de motor en Roy vandaag in de bus met aanhanger.

 Hoe amerikaans ziet deze foto eruit....... Gaaf he.....

Mandy van Olaf.......zou ze ook gaan voor de verkiezing Motorvrouw van het jaar 2013. Ze verdient het wel want als je deze zware beproeving kan doorstaan dan ben je titelwaardig. Geef je op Mandy!

We hebben nog een fikse wegopbreking moeten nemen maar uiteindelijk op de top komen we in het sterrenwachtcentrum van de University of California aan.

Een immens uitzicht met wel een stuk of 8 sterrenkoepels.

Allemaal mooi wit en dat steekt dan weer lekker af tegen het al eerder omschreven landschap.

Na een korte pauze met wat water uit de veegwagen, je moet namelijk waar het kan je vocht aanvullen, vertrekken we weer richting Merced.

De temperatuur begint op te lopen en het rijden wordt er enigszins plakkerig door.

Ik vind het heerlijk om met deze temperaturen te rijden. Heb mijn Jethelm bij me. Het enige is dat je gezicht wat schraal aan begint te voelen maar verder vind ik het heel fijn.

Geen druppel regen, wat wil je nog meer.

Aangekomen in Merced duiken we nog even het riante zwembad in om toch af te koelen van de trip en dat doet ons erg goed.

Nog even voor de deur van de kamer in de zon met een rose en biertje, even een uurtje rust….en dan verzamelen voor een diner (franse uitspraak) in een diner (amerikaanse uitspraak) op de hoek.

Ik ben er inmiddels achter dat ik de senior plates bestel. Zelfs die zijn groter dan de normale maaltijden bij ons. Uiteindelijk gaan we nu ons mandje opzoeken met een ronde buik om morgenvroeg weer paraat te staan om 07.30 uur voor vertrek naar Lone Pine.

Daar gaan we Jack’s saloon zoeken om de handtekening van Harrie en Gertje op te sporen die ze daar in 2010 hebben gezet!

We gaan ons best doen die handtekening te ontdekken, als we nog fit zijn tenminste want morgen wordt een lange dag…….

Overigens zit ik dit verhaaltje te tiepen terwijl er een trein passeert met zo'n echte hoorn die je in de amerikaanse films altijd hoort.

Hij blijft maar aan het toeteren......Het klinkt zo gezellig.....

Truste…xxxx

********

13 september, donderdag

Merced – Lone Pine

Vandaag gaan we een behoorlijk lange route rijden waarvoor onze 3 musketiers ons waarschuwen.

Ruim 440 km door het grote nationale park Yosemite (yogi bear……)

Om daar dan maar mee te beginnen….. Yogi hebben we niet gezien en trouwens geen enkele andere beer. Ik denk dat je die pas ziet als er echte rust heerst en er niet al te veel mensen aanwezig zijn in het park. Nou ja park…..bij ons is dat het Philips van Lenneppark waar je in een kwartiertje alle hoeken van gezien zou hebben, maar hier noemen ze o.a. het Yosemite national park iets wat net zo groot is als zowat heel Nederland.

Nadat we de parkenpas hadden konden we door de slagboom en vervolgens onder een rotswand door uiteindelijk het park inrijden.

We zijn er zowat 3 uur mee bezig geweest om er weer uit te komen.

We hebben op slechts een paar punten van interest zoals ze hier genoemd worden, of ook wel vistapoints genoemd, een halt gemaakt voor wat foto’s en ook vandaag een leuke groepsfoto.

Hans was erg streng vandaag omdat hij wist wat er nog komen ging, dus moesten we lange stukken in het zadel en was er zelfs niet echt tijd voor een lunch. Was ook helemaal niet erg want het ontbijt lag nog vers in het geheugen en zwaar op de maag….

Maar de sporadische stops werden erg gewaardeerd en we namen er meteen de gelegenheid om wat van al dit prachtig op de gevoelige plaat vast te leggen.

Nadat we van het ene naar het andere verbazingwekkend schouwspel reden kwamen we uiteindelijk bij de slagboom waar we het park weer gingen verlaten.

Je rolt dan meteen weer in een volgend park en daar werden we verrast met een afdaling van ruim 9946 ft ofwel bijna 3000 meter naar beneden.

Omdat de bergen hier erg uitgestrekt zijn ging dit niet gepaard met de gebruikelijke haarspelden die je op iedere europese berg aantreft, maar hier was het bijna 1 rechte weg naar beneden.

Het devies is dan eigenlijk om de machine zelf het werk te laten doen en laat hem maar rollen.

De bochten waren goed te overzien en je kon werkelijk als een speer naar beneden.

Wel met dien verstande dat hier gewoon in de middle of nowhere een sherrif staat te wachten op die ene overtreder van zijn wet.

Dus…….je had je maar aan de snelheid te houden en die was op zijn uiterste geloof ik maar 45 mijl.

Nog geen 80 km per uur dus.

Onderaan bij Mono lake aangekomen wordt weer even getankt en vervolgens slaan we rechtsaf om zo ongeveer de afstand van Eindhoven naar Groningen en nog een beetje meer te gaan overbruggen.

We zijn aan het rijden tussen 2 bergkammen waarvan we uiteindelijk bedenken dat die ook wel een paar kilometer uit elkaar liggen.

Het is 1 rechte weg zowat met ik geloof 1 echt plaatsje, genaamd Bisshop en verder rijden we geloof ik door nog een soort verzameling van woningen want ik telde er niet meer dan 5.

Na dit “ dorp” rijden we weer een uur lang zonder maar 1 woning tegen te komen, geen boerderij, geen helemaal niks dus!!!

Het geeft een bepaalde rust die je tot nadenken zet.

Je gaat vergelijken wat die afstand in Nederland zou zijn, je gaat bedenken dat er wel heel veel koeien zouden kunnen grazen terwijl ik er niet meer als 100 gezien heb in heel die uitgestrekte ruimte.

Je gaat bedenken hoe dat hier gaat mocht je ziek worden en een ambulance nodig hebben, je gaat bedenken waar je je boodschappen zou doen.

Ach SRV man, kunt u nu lang houdbare melk meenemen voor het komende half jaar want de melk van de vorige keer was allemaal al zuur na een weekje……ghi.

Ik werd zelf erg stil van al dat schoons.

Je kijkt gewoon meer als een uur tegen hetzelfde plaatje aan en het lijkt alsof je geen stap verder komt. En toch zijn we in Lone Pine aanbeland.

We nemen een frisse duik en nadien lopen we even door de dorpstraat om wat te drinken en eten.

We zijn in Jake’s saloon en zien daar achterin de zaak hert grote hart staan wat Harrie en Gertje in 2010 daar hebben getekend tussen alle honderden namen.

Nou, dan kan je dus wel bedenken dat er nu nog een setje bijstaat met de datum 13-09.12

Foto’s zijn de getuige van het geheel en we waren er allebei heel blij om.

Ik hoop dat het er lang zal staan…….

Na de borrel gaan we naar de pizza factory en nuttigen daar een heerlijke lasagna en calzone die we samen met Mandy en Olaf  eten.

Uiteindelijk ploffen we moe maar voldaan in ons mandje en gaan de nacht in met het vooruitzicht dat we morgen Death Valley gaan bezoeken en de temperatuur zal zo om en nabij de 45 graden worden…………..afzien dus.

Maar uiteindelijk belanden we dan in Las Vegas.

Maar daarover morgen meer…….

********

14 september, vrijdag

Lone pine – Las Vegas

We worden om 07.00 uur verwacht bij de volgwagen. Het leuke is dat de 3 musketiers (of toch Kwik, kwek en kwak……. ghi) de dag ervoor bij de Hollandse bakker in BISSCHOP lekker wit, bruin en krentenbrood gekocht hadden.

Vervolgens is het ontbijt compleet met een pot pindakaas en jam. Errug lekker! We hadden op onze kamer een eigen koffieapparaatje met een geprepareerd filtertje, gevuld met koffie. Op het hele zakje was niet te vinden voor hoeveel kopjes het bedoeld was, dus maar voorzichtig aan begonnen met slechts voor 2 kopjes water toe te voegen. Het bleek dat anderen binnen de groep meteen volle bak water hadden toegevoegd en dan wordt het toch echt een bak koffie die veel weg gaat hebben van slappe thee………jammer van de koffie want die is me hier in Amerika toch lekker!

Uiteindelijk hebben we de restjes brood nog gesmeerd voor tijdens de reis. Die gaat namelijk vandaag door Death Valley en het voorspelt een erg hete dag te gaan worden. Als we door het diepste gedeelte rijden (wat 90 meter onder zeespiegel ligt) dan staat op de thermometer bij het loket om onze parkenpas te laten zien, echt 110 graden Fahrenheit.

Een dikke 40 graden dus!!!!

Zolang je bleef rijden was het wel te doen. Factor 50 op neus en lippen en wat vaseline om de zaak soepel te houden.

Ik had me totaal iets anders voorgesteld van Death Valley als wat we voorgeschoteld krijgen.

Ik was erg onder de indruk van de hele dag rijden in dit ruwe landschap.

We passeerden een 5-tal nederzettingen waarbij ik mezelf bedacht wat het woord nederzetting nou eigenlijk betekent.

Je pakt een caravan en die zet je op een open plek neer. Je pakt een stuk of wat stenen en daarmee maak je voor jezelf een klein afgescheiden plekje.

Vervolgens denk iemand anders….als hij daar zijn caravan neerzet dan doe ik dat ook. Die ander pakt ook wat stenen en doet het zelfde als zijn toekomstige buurman. Vervolgens heb je de start van zo’n nederzetting……

Heel apart omdat te zien en nog meer apart dat ik daar gewoon meer als een uur te tijd voor heb om over na te denken. Mijn hoofd is wel erg leeg geworden na de rit door Death Valley, Een heel bijzondere ervaring!

Het is een grillig landschap, prachtige bochten, diepe kloven, prachtige vergezichten.

De weg blijft oneindig in de verte te zien en het lijkt maar niet dichter bij te komen……..je concentreert je op een berg in de verte…..hij blijft dan ook meer als een uur in de verte en begint dan pas eens een beetje beter in zicht te komen.

Maar de weg ernaartoe……oneindig gewoon.

We reden door een vallei om de rest van de groep eens een keer te filmen. We dachten dat we zo aan de overkant van de vlakte zouden zijn. Niks was minder waar.

Ik begon al aan het begin te filmen en heb dat dus maar gestaakt, er kwam geen eind aan.

Pas toen we bij een bocht kwamen ben ik gestart met filmen en zelfs dat duurde minuten lang voordat we op het punt aankwamen om af te stappen.

Heel in de verte zagen we kleine vuurvliegjes aankomen.

Opeens bleken het dus de koplampen van de motoren te zijn…… een prachtig schouwspel om te zien.

Uiteindelijk bereiken we het einde van de dorre woestijn en volgens de routebeschrijving moeten we bij de eerst volgende t splitsing links, de volgende rechts en dan zijn we in LAS VEGAS.

Dat die ene zin die ik nu hier tiep in het niet valt bij de kilometers die hij inhoudt……was nog dik 3 uur rijden……

Maar dan zien we de stroomcentrale met de aftakkingen richting bewoond gebied.

Zo weinig mensen als dat we tegen zijn gekomen (5 auto’s of zo), zoveel auto’s en dito mensen kwamen we ineens in Vegas tegen.

Uit alle hoeken en gaten kwamen ze tevoorschijn.

Wat een drukte! We rijden richting de hoge gebouwen en zien de Stratosphere toren rechts van ons. We zien de attractie die ze daar op het dak hebben gemaakt in vol ornaat.

Je hangt daar in een soort octopus van onze kermissen over de rand van het dak.

En die is denk ik wel 100 meter hoog. Ik zou het niet precies weten. Ik zoek het nog wel eens op.

Uiteindelijk bereiken we het Plaza hotel.  Daar waren we naar omgeboekt. Blijkt aan Friedmanstreet te liggen. Dat is het oude gedeelte van Vegas met de meeste shows op straat.

We kunnen vanuit onze kamer alles goed overzien en wat s’nachts bleek – ook horen.

Omdat we de avond de hele strip zowat hebben bekeken zijn we behoorlijk moe geworden.

Wat wil je ook.

We zijn eigenlijk gestart in de Venetian. Zo romantisch is het daar. Met gondels door een grachtengordeltje, O Sole Mio zingende roeiers, een entourage die helemaal doet denken aan het San Marco plein met de kleine straatjes eromheen, prachtige winkels, ook een Pandorrawinkel waar ik een mooie bedel krijg van mijn schatje. Zelfs een blauwe hemel is te zien binnen in het hotel.

Geweldig om te zien!!! Ik was er zeker van onder de indruk.

Vervolgens gaan we langs alle bekende hotels zoals, Ceasars palace, Bellagio, New York New York, MGM, Plaza, Excalibur, ach…eigenlijk teveel om op te noemen.

Het was een avond om nooit meer te vergeten!

Moe maar voldaan van alle indrukken vallen we in slaap terwijl er een of andere band bezig is met covers van Guns and roses. Kan je nagaan hoe moe ik was!

Morgen naar Hurricane met een lekker korte tocht in het vooruitzicht.

********

15 september, zaterdag

Las Vegas – Hurricane

Vandaag hebben we slechts een korte trip naar Hurricane.

Omdat we geen dollars in de slotmachines hebben gedaan is voor on de Golden Nugget uitgebleven.......
We bezoeken eerst de plaatselijke Harley dealer in Las Vegas omdat we stukken hebben met de voorvering van een van de Harleys.

De rest van de groep kan dan even wat sjoppen……

Nadat we weer allemaal een bakkie koffie hebben gehad stappen we op om met 42 graden om 11.30 uur te vertrekken. De eerste kilometers gaan heel saai over de snelweg. Omdat ikzelf eergisteren gestoken ben door een of ander insect was ik niet helemaal lekker en ben fijn achterop gaan zitten waar ik moeite had om wakker te blijven.

Hou mijn maatje zowat in de houdgreep om maar niet van de motor af te vallen en uiteindelijk begin ik weer een beetje mens te worden als we de middagstop hebben gehad.

Zelfs mijn camera was nog ingepakt, totdat we opeens verrast werden door een bord waarop stond dat we door een kloof gingen rijden van zeker 9 mijl. De Virgin River Canyon.....schitterend!

Zo vlug ik maar kon, mijn helmcamera even geïnstalleerd terwijl ik dus nog achterop zat. Zo, die werkte weer. Vervolgens mijn fototoestel in de aanslag en ik wist van gekkigheid niet meer waar ik een foto van moest knippen. Zoveel schoons………om wederom stil van te worden. Als je links keek, miste je rechts wat en andersom.

Gelukkig keek mijn maatje mee en wees me regelmatig op mooie dingen.

De Harley met stukken was pas laat klaar waardoor de volgwagen dus ook pas veel later aankwam dan wij. Dat resulteerde dus in een onderbroekenzwempartij. Niemand gaf er ene R..t om en plonste in het lekker warme water.

Berry was zo lief om wat bier te scoren zodat de mannen hun eerste dorst konden lessen.

Ha…daar is de volgwagen…..de tassen gepakt en naar de kamer. Onze musketiers gaan vlees halen en andere BBQ benodigdheden en willen graag in ruil daarvoor verwend worden door ons.

De mannen van de groep ontfermen zich over het draaien van de biefjes en burgers en iedereen rolt met een volle buik van tafel. HEERLIJK!!!!!

Het is nog steeds 28 graden en inmiddels al bedtijd.

Ik ga nu nog even wat foto’s uitzoeken en probeer ze morgen te plaatsen…

Truste….xxx

********

16 september, zondag

Hurricane – Flagstaff

Op tijd in de “ burries” omdat we een lange dag voor de boeg hebben. In totaal zal de route ruim 430 km zijn. Het was een memorabele dag die startte na het nationale park Zion. Spreek uit als Zaajon…

Tijdens het filmen in de wonderschone park kwam ik ergens achter en moesten we even een oplossing zoeken voor een klein probleem. Uiteindelijk is dat erg fijn opgelost, mede door onze musketiers en zodoende hebben mijn maatje en ik een bijzondere dag beleefd.

Maar eerst over Zion zelf even.

De meest prachtige rotspartijen komen voorbij. We mogen de 20 mijl die dit park aan wegenstelsel telt  op eigen gelegenheid doorkruisen zodat we kunnen stoppen waar we maar willen voor foto’s.

Echter de tijdsdruk blijkt toch enorm, want echt op iedere hoek is het de moeite waard om te stoppen en te fotograferen. Als we daar mee doorgaan dan komen we echt pas over een paar uur aan en dat was nou ook weer niet de bedoeling.

Dus, dan maar weer tijdens het rijden fotograferen.

Gelukkig heb ik een erg fijne en snelle camera die mijn maatje nu ook feilloos weet te gebruiken en legt dan ook erg mooie landschappen vast op de gevoelige plaat.

Ik zet weer wat foto’s hier want die spreken eigenlijk helemaal voor zich.

 WAT KAN EEN MENS HET TOCH NAAR ZIJN ZIN HEBBEN HE...............................

Nadat we het park hebben verlaten komen we enigszins achter te liggen op de groep maar we weten waar we naartoe moeten dus we lopen niet in 7 sloten tegelijkertijd.

De sfeer die we  alle twee ervaren op de eindeloze lange weg met  ontzettend gele streep op het gitzwarte asfalt is zeer apart.

Aan de zijkanten…heel in de verte, doemen knalrode gebergtes op met de meest grillige vormen. Daar tussendoor gaat die kaarsrechte weg die af en toe een dip maakt wat het zo apart maakt.

We tanken bij zo’n echt Amerikaans idyllische benzinepomp die ontzettend goed geoutilleerd is op het gebied van vliegvissen, bergsport en wandelspullen.

En dat in de middle of nowwhere.

We vragen hoever het nog is naar Flagstaff en het mooie is dat deze lokale mensen niet spreken over mijlen afstand, maar in uren rijden.

Hier houdt echt iedereen zich ontzettend goed aan de snelheid, dus dat varieert niet veel.

We kijken uit naar ons motel en zijn toe aan een lekkere frisse douche want de temperatuur hier is echt weer uitzonderlijk goed.

We hebben zelfs vaseline gekocht om onze gezichten lekker vet te houden.

Nadat we heerlijk hebben gegeten bij Granny’s in Flagstaff gaan we naar bed met de komende dag al op onze harde schijf.

We gaan namelijk helikoptervliegen over de Grand Canyon.

Alle accu’s zijn tot aan de nok toe vol, fotokaarten hebben nog genoeg opslag en wij hebben nog steeds super goede zin en genieten van iedere seconde van deze drukke dagen.

Het is best aanpoten namelijk. Smorgens op tijd op (06.00 uur), ergens ontbijten, olie pijlen (moet van Hans) de hele dag rijden, na aankomst ff chillen in het zwembad, opfrissen en optutten, avondeten en weer alle spullen klaarmaken voor de volgende dagtocht.

Het is heerlijk zo bezig te zijn, alleen echt tijd voor van alles en nog wat heb je niet.

Dit blog zit ik dan ook vaak even voor het slapen gaan, of zelfs tijdens de BBQ bij te werken.

Tot morgen………….

********

17 september, maandag

Rondrit vanuit Flagstaff naar Grand Canyon

We kunnen een keer uitslapen!!!!!!

We vertrekken pas om half negen en hoeven onze tassen niet kant en klaar te hebben staan bij de veegwagen.

Omdat we nog een nacht in dit motel verblijven kan alles op de kamer blijven. Dat geeft een heerlijk gevoeld.

Het enige wat mee moet is goede zin, volle accu’s voor video en fototoestel, een volle tank en gaan met die banaan.

We moeten om 10.15 uur ons melden bij de helihaven vanwaar we om 10.45 vertrekken voor een rondvlucht over de Canyon van een half uur.

Erg spannend allemaal!!!!
We checken in, krijgen onze veiligheidsmiddelen en voorlichting en kunnen instappen.

Hoe indrukwekkend het was kan ik alleen maar met foto’s laten zien want de emotie die tijdens de vlucht loskwam kan ik hier toch niet beschrijven.

Het was in ieder geval een vlucht die erg memorabel zal blijven en ik zal er met kippenvel aan terugdenken. Niet van de schrik, maar van de impact die het wereldwonder op ons had…………

Dit geldt ook voor mijn maatje…..we waren allebei erg stil naderhand. Het staat voor eeuwig op onze eigen harde schijven. Dat wij dit samen hebben mogen meemaken…

En dit alles is voor mij mogelijk geworden doordat ik de titel Motorvrouw van het jaar mag dragen voor 2012 en dat USA motorreizen mij dit moois allemaal heeft aangeboden.

Om stil van te worden!!!!!

Mijn dank is kilometers!!!!!!!!!!!!

Vanaf hier gaan we retour naar de helihaven en met de motor verder langs de South Rim om daar het natuurgeweld met beide benen aan de grond te kunnen aanschouwen en uiteraard vastleggen........wooow

********

18 september, dinsdag

Flagstaff – Kingman

De dag begint wederom stralend, evenals alle andere dagen. Alhoewel, we hebben tot nu toe 1 dag gehad dat het mistig was en koud met 10 minuten regen en dat was de rit naar San Francisco. Maar ook die dag klaarde toen helemaal op. Vanaf dat moment hebben we alleen maar strak blauwe luchten gehad met temperaturen waar je normaal alleen maar durft te dromen.

Ideaal dus om motor te rijden!

Zo’n mooie dag als dat het vandaag was, is alleen maar een goede voorbereiding voor morgen.

Dan gaan we 160 km door woestijngebied. Dat zal best taai worden, maar ik zeg altijd maar zo….je moet genieten als je kan. En wie maakt nou mee dat je door een woestijn kan en mag rijden???

Ik tot nu toe pas voor de eerste keer van mijn leven dus je hoort mij niet klagen!

Maar eerst over vandaag.

We rijden naar Sedona waar we de eerste koffiestop al na 3 kwartier hebben. De start van de dag was even behoorlijk koud omdat we aan de schaduwkant van de berg reden en dat nog op de vroege ochtend.

De windstopper was dus zeer welkom, maar kon na de koffie al weer in de zijtassen.

Die zijn trouwens een stuk kleiner geworden.

We hebben namelijk gisteren pech gehad met onze Yamaha XV 1900. Precies bij de helihaven hoorden we tijdens het afslaan naar links een knagend geluid van ijzer op ijzer.

Meteen op de parkeerplaats gestopt en wat bleek…..wiel vast.

Versleten wiellager denken we. Dus werd het probleem opgelost door Roy die zijn motor spontaan aan ons meegaf en hij op de veegwagen wachtte om de XV in de aanhanger te laden. Wij konden toen onze weg wel vervolgend door de Grand Canyon.

Ik zal het hier maar heel vlug zeggen….we rijden nu op een HONDA……

Mij er niet mee gaan plagen hoor!

Het bleek na een halve dag dat we alle twee gebroken van die motor afkwamen.

Voor 2 lange mensen is het absoluut geen optie om samen de reis voort te zetten op een kleinere motor. Om die reden hadden we namelijk al die dikke vette 1900 gevraagd.

Uiteindelijk is het allemaal erg goed opgelost en rijdt mijn maatje nu zelf op een GS.

Nadat we deze dag ieders op een eigen motor hebben gereden komen we er wederom achter dat het eigenlijk veel gezelliger is om met 2-en op 1 motor te rijden.

We kletsen normaal de hele dag met elkaar, de achteropzitter maakt de foto’s en we wijzen elkaar op alle moois wat op ons pad komt.

Nu missen we best wel wat fotomomenten en moeten we even naast elkaar gaan rijden om wat te zeggen.

Voor mensen die voor de gezelligheid deze reis zouden willen gaan doen is als duo meegaan echt een aanrader!!!!

ECHTE WORTELTJESTAART!!!!!!

Na Sedona komen we o.a. nog in Jerome, Seligman en uiteindelijk in Kingman aan.

Vandaag van de omgeving minder foto’s gemaakt. Nu wat meer van de echte Amerikaanse bezienswaardigheden zoals wat oude auto’s etc.

********

19 september, woensdag

Kingman – Palm Springs

s’ Ochtends vroeg zweten we al uit ons bed en ik zet dan ook de airco maar weer even aan.

Het leek vannacht wel of er een F 16 naast ons bed stond. Maar om 04.00 uur was het niet meer te houden. Het bleek alweer ruim 90 graden Fahrenheit te zijn.

Volgens Berry moet je daar 32 aftrekken en dan delen door 9 en vermenigvuldigen met 5…..

Nou…. ik voelde zo wel dat het heet was en ben die rekensom maar niet aangegaan!

We moeten vroeg vertrekken omdat we vandaag en redelijk zware tocht rijden. We moeten namelijk de Mojave Woestijn door. Death Valley is hier trouwens ook een onderdeel van dus dan kan je een beetje een beeld vormen hoe groot die woestijn is.... en deze route is nu 160 km lang. Ik kan me niet voorstellen dat tot de woestijn de temperatuur aangenaam zal zijn en dat dan ineens het kwik omhoog gaat.

Het zal wel vanaf dat we vertrekken warm, warmer, warmst  en dan nog de overtreffende trap worden.

Naderhand bleek dat inderdaad zo te zijn. Zet maar eens een föhn aan, richt die recht op je gezicht en laat die vervolgens een uur of 4 a 5 gericht staan op je snuffert, dan kan je ongeveer meevoelen hoe dit was.

Omdat ik nu op de Honda reed was daarvan het scherm veel lager als van de Yamaha XV 1900, dus kreeg ik behoorlijk last van droge ogen.

Doordat we nu niet meer met zijn tweetjes op de motor zaten heb ik slechts wat kunnen knippen met een handzaam kleine Olympus waardoor ik toch wat schitterende fotomomenten heb gemist. En motorrijden en fotograferen is toch lastig.

MIJN LIEVE MAATJE GAAT ERVAN TUSSEN..............maar niet echt.

 De 3 musketiers met een frisse duik in the pool, na een zinderende dag!

Lachen om met een pilsje te zwemmen!

Mijn lenzen plakten spontaan op mijn oogbollen.

Gelukkig mocht ik de helm van Mandy lenen (zij reed een stuk met de bus mee en Roy op haar motor).

Daardoor kon ik een extra vizier naar beneden doen en dat beschermde e.e.a. wat beter.

Desalniettemin was het best heftig om zo te rijden.

Slechts 1 lange rechte weg voor je uit met af en toe een heel flauwe bocht. Zelfs die bochten kwamen dan ineens onverwacht en om iedereen een beetje wakker te houden gaven we toch richting aan.

Ik heb nu ook gezien wat een luchtspiegeling is.

Het leek af en toe net of je naar een plas water reed alleen kwam die voor geen meter dichterbij.

Ik had lp enig moment een fles water op mijn decolleté gelegd en had me iedere 20 km een plens beloofd van dat spul om een beetje af te koelen.

Mijn lieve maatje maakte daar ook dankbaar gebruik van…

Na een ellenlange tocht zonder ook maar iets tegen te komen, eindigt de woestijn en kom je in bewoond gebied.

Als je dan denkt dat de temperatuur ook naar beneden gaat dan heb je het mooi mis.

Op enig moment hebben we met groene!!!! ducktape de zolen van motorlaarzen moeten repareren omdat die van de hitte gewoon los weekten.

Maar we zijn daarmee toch veilig aanbeland bij het motel.

Het zwembad lag al aanlokkelijk te zijn en daardoor vergat ik helemaal dat mijn contactsleutel nog aan de linkerkant op de motor stak en had hem dus ook helemaal niet afgesloten……zurrie.

Gelukkig waren de 3 musketiers zo lief om me toch te redden van e.e.a. en hadden gezien dat de hitte me toch parten had gespeeld. Hans had de sleutel s’morgens demonstratief aan zijn bril hangen.

Ik wist allang wat ik geflikt had en was daardoor niet helemaal in paniek en was inderdaad van de inzet van de jongens uitgegaan. Het is echter niet goed te praten…

Palm Springs, woooowww, wat een nette, mooie, opgeruimde en sfeervolle stad.

We hebben onder het genot van live muziek gegeten in een Mexicaans restaurantje.

Het was die avond nog zo warm dat we niet eens in de gaten hadden dat we op het binnenterras van dat restaurant zaten.

Ik zag het pas toen ik een keer omhoog keek en sterren zag. Zo heerlijk zwoel was het nog.

Uitgeblust vallen we naderhand in ons mandje en genieten van de  nacht in Palm Springs die niet in je koude kleren gaat zitten…..als je die al aan had….

*******

20 september, donderdag

Palm Springs – Los Angeles

De laatste dag is dan aangebroken.

We hebben nog een klein stuk mooie bochtige weg over de Oatmanpas en gaan richting Los Angeles.
We proberen daar ongeveer om 15.00 uur aan te komen.

 Onze Volgwagen...schitterend te zien hoe ze de hele route volgen met alle kennis, kunde en extra materiaal!

Het laatste stuk zal Highway rijden zijn en dan moeten we de motoren gaan inleveren.

Maar eerst nog even een speelse ochtend in de hitte van Palm Springs en dan de bergen in.

We kiezen ervoor om vandaag eens wat meer voorin de groep te rijden want een aantal van onze deelnemende motorrijders hebben eigenlijk de hele vakantie het tempo een beetje weten te temperen…zelfs minder als de aangegeven snelheden…..en dat was voor vandaag ff genoeg geweest.

We hebben nu voorin gewoon de aangegeven snelheden kunnen rijden en dat was wel even lekker om te doen.

De mindere rijders kwamen vanzelf wel weer een beetje bij.
Je moest nu alleen opletten dat ze niet ineens achter op je kwamen rijden….

Dit is toch echt een tocht voor mensen die wel rijervaring hebben en bleek voor mensen met slechts 3 weken een rijbewijs veeel te veel hooi!

Maar goed, samen uit, samen thuis zeggen we dan maar, het heeft jammer genoeg wel een behoorlijk stempel op de ritten gedrukt.

Wellicht dat we het nog eens gaan overdoen????

Amerika was een hele aparte ervaring die voor eeuwig nu op het wereldwijde web staat en zeker op onze eigen harde schijven!!!

********

21 september, vrijdag

Los Angeles, vrij te besteden tijd

Vandaag is een bijzondere dag waarbij mijn lieve maatje en ik een jaargetijde lang met elkaar optrekken en het super naar onze zin hebben! Laat de rest van de seizoenen maar komen!

We gaan vandaag met 4 wielen op pad en gaan de grote wereldstad verkennen.

Met 4-en een auto gehuurd en we gaan de toeristische dingen bekijken.

De Hollywood Signs,

Beverly Hills, Bel Air,

 Sunset Boulevard, Santa Monica, Venice Beach etc.

Vandaag treffen we het dat hier de I Phone 5 uitkomt dus zien we kilometerslange rijen staan met mensen die perse als eersten zoiets willen hebben.

Vervolgens treffen we de laatste vlucht van de Endeavour (Space Shuttle) die nu voorgoed aan de grond blijft. Deze zal in een museum hier komen te staan.

Deze shuttle wordt op de rug van een Boeing nog 1 keer rondgevlogen boven Los Angeles en een tweetal witte straaljagers begeleiden hem.

Een prachtig gezicht, waar we niet perse op wilden wachten , maar we werden gedurende de rit op Sunset verrast met dit prachtig plaatje.

Mooi meegenomen toch!

SPECIAAL VOOR PERRY!!!!!

Speciaal voor onze 3 musketiers Kwik, Kwek en Kwak.....

Als we verder gaan en op Venice Beach aankomen dan treffen we een beetje vergane glorie aan en zien een paar bodybuilders aan die de moeite niet zijn om digitale pixels aan te spenderen.

Jeetje……wat zielig…..

We kiezen ervoor om een uurtje of wat een uitlje te knappen op het strand en nemen zowaar een “frisse” duik in de Stille Oceaan.

Het vreemde was dat het gewoon voelt alsof je aan de Noordzee zit.

De zon staat het zelfde, het strand is lekker breed, het verschil was dat Baywatch aanwezig was.

Helaas de prachtige levensredders niet mogen aanschouwen…..

TV maakt de zaak dus blijkbaar toch mooier dan de werkelijkheid is.

Het was wel even lekker om een tukkie te doen, want een flinke griep komt zomaar ineens opzetten en ik brand helemaal bij het maaiveld af.

Wat Advil zorgt ervoor dat het weer gaat en gelukkig hebben we onze koffers al zover klaar dat alleen nog maar de handbagage hoeft te worden ingepakt.

De laatste dag van deze geweldige reis komt ook tot een eind en met behoorlijk wat weemoed kijken we naar de wekker die we moeten zetten.

Morgenvroeg om 04.30 is het reveille en moeten we om 05.30 in de lobby klaar staan.

Jammer dat het voorbij is. We hebben bijna 2000 foto’s als aandenken en meer dan 32 gb videomateriaal, waaronder dus ook de helikoptervlucht boven de Grand Canyon.

Dat zal een eeuwige herinnering zijn aan deze geweldige reis die mij als prijs voor de titel Motorvrouw van het jaar 2012 was aangeboden door USA MOTORREIZEN.

Ik zal de mannen van dit bedrijf nog persoonlijk een bedankbrief schrijven en ze zeker vertellen met hoeveel overgave hun reisbegeleiders het iedereen naar de zin hebben gemaakt.

Ga zo door jongens (Kwik, Kwek en Kwak) of toch de 3 musketiers?????

Jullie hebben ons een super trip bezorgd door jullie vakkundige begeleiding, adviezen en ondersteuning.
Dank je wel!!!!

En voor wie nog twijfelt om een trip als deze te ondernemen, ben ik graag bereid mijn verhaal nog uitgebreider te doen.

HET IS HEEL ERG DE MOEITE WAARD!!!!!!!

********

Vandaag de film gemonteerd die we hebben opgenomen in de Grand Canyon, 17 september 2012.
De 2 muzieknummers bij de start werden door de piloot gedraaid voor ons.
Beetje nostalgie......
http://youtu.be/wPC2OqrB4Yw

********

********

********

********
********

********

********

********

********

********

********

********

********